Voorzitter, de ChristenUnie constateert dat de ambitie van gemeente - en in haar kielzog die van de corporaties - vooral gericht is op behoud van de DAEB voorraad (sociale huurwoningen tot maximaal circa 700 euro per maand) in Haarlem - en niet op uitbreiding daarvan. 

Als ik de splitsingsvoorstellen kort samenvat

• de kleinere corporaties DUWO, Mooiland en Woonzorg zitten helemaal in de sociale verhuur en blijven helemaal DAEB. 
• Pré vergroot het aantal DAEB woningen t.o.v. de huidige sociale huur met 109, ten koste van hetzelfde aantal niet-DAEB. Feitelijk een consolidatie van het aantal huurwoningen. Daarbij wordt wat verloren gaat door sloop of verkoop gecompenseerd.
• Elan onttrekt op termijn 625 sociale huurwoningen, maar belooft plechtig om een groter aantal DAEB (minimaal 800) terug te bouwen - en voor zover dat niet lukt minder woningen over te zetten naar niet-DAEB.
• Ymere wil nu 100 sociale huurwoningen aan DAEB onttrekken en spreekt de ambitie uit op de langere termijn het aantal DAEB op het originele aantal te stabiliseren - maar legt zich daar niet op vast. De gemeente vindt dat die onttrekking niet moet doorgaan (eens), maar accepteert dat Ymere in Haarlem het aanbod niet uitbreidt en zelfs een voorbehoud maakt voor het consolideren van het (huidige of met 100 verlaagde) aantal DAEB. 

De ChristenUnie vindt dat het allemaal wel wat ambitieuzer kan. Feitelijk is Elan de enige die concrete cijfers noemt over een beperkte uitbreiding van het aantal DAEB woningen en die tenminste een garantie afgeeft voor het handhaven van het huidige aantal. Pré spreekt wat goede voornemens uit en Ymere heeft consolidatie als hoogste doel.

Voorzitter, de wachttijd voor een huurwoning in Haarlem is in vijf jaar tijd met 20%, ruim een jaar, opgelopen tot 6,5 jaar. De gemeente heeft een taakstelling en een ambitie om het aantal woningen tot 2025 met 7.500 uit te breiden - waar is de 30% sociaal in dat aantal? We komen nu tot 3% sociale huur, de rest moeten we vinden in sociale koop, die met de huidige marktvooruitzichten snel uit dat segment vandaan stijgt.

Daarnaast moeten we constateren dat het aantal sociale huurwoningen van particuliere eigenaren afneemt, naar schatting met ongeveer 250 per jaar - terwijl de gemeente daar geen enkele invloed op kan uitoefenen.

Dan is er nog een ander aspect: we spreken hier alleen over wooneenheden – niet over de grootte daarvan. Dwars daardoorheen loopt een discussie over het scheefwonen – en daarbij spreken we juist alleen over de huurprijs.

Sociale huurders wonen vaak alleen of met z’n tweeën in een veel te grote gezinswoning. Ze mogen niet onderverhuren. En dat, terwijl de markt potdicht zit en heel veel mensen niet aan een woning komen. Dat zijn vooral startende stellen en alleen gaanden. Denk aan statushouders. Denk aan jongeren met een betaalde baan die op hun 18e het huis uit gezet worden, omdat hun ouders gekort worden op hun uitkering. Denk aan mensen die door een echtscheiding op straat komen te staan, vooral mannen. Als zij nog een hypotheek op hun naam hebben staan kunnen ze niet huren, noch kopen. En dan zijn er de daklozen, in de afgelopen zes jaar in aantal met 74% gestegen. Al deze alleen gaanden doen nu vaak een beroep op de Maatschappelijke Opvang. Mijn collega Rosa Barth spreekt daar nu over in de Commissie Samenleving.

Wij gaan over drie weken in deze commissie de Woonvisie bespreken. Daarop vooruitlopend stel ik deze vraag aan het college, deze raad en meer specifiek aan deze commissie: zouden we van de corporaties niet een groeiambitie voor tweeënhalf DUIZEND DAEB woningen moeten verwachten - in plaats van tweeënhalf HONDERD?