Campagnevoeren: Je doet het nooit goed.
maandag 25 februari 2002 10:34
Wat vind jij van de huidige verkiezingscampagnes? Waar erger jij je het meest aan? Wat is je tot nu toe het meest opgevallen? Hieronder vertelt Frank Visser, lid van het campagneteam voor Haarlem en nummer twee voor de ChristenUnie in Velsen iets over zijn ervaringen.
Sta je te veel op straat dan vraagt men zich af waar je de tijd vandaan haalt. Sta je te weinig op straat dan laat je je niet voldoende zien. Laat je je veel horen in een debat dan ben je te gretig. Laat je je bewust wat minder horen ("laat die anderen maar tegen elkaar opbieden, ik ga geen loze beloften doen") dan kan je het wel schudden, want het is minder interessant voor de pers. Kom je met een origineel idee dan doet iedereen zijn best om te zeggen dat het zo simpel toch niet ligt. Kom je niet met vernieuwende ideeen omdat je vindt dat het vooral om de uitgangspunten moet gaan, de basis van waaruit jij wilt werken of omdat eerst al die oude ideeen maar eens uitgevoerd moeten worden... tsja dan ben je voor anderen te abstract (hoezo abstract?? is populisme dan alles?) of heb je makkelijk praten (jij zit in de oppositie!!).
Je doet het als partij denk ik gewoon het beste als je jezelf blijft, luistert en vooral je niet ineens anders gaat gedragen als de afgelopen vier jaar. De kiezer prikt daar echt doorheen. Wat dat betreft ben ik blij dat ik bij de ChristenUnie zit. Gewoon één basis: duidelijk, eerlijk en echt. Ik merk dat ook de andere partijen daar echt respect voor hebben. Ze zien ons steeds meer ook als potentiele kandidaat voor het college. Wie weet hoeveel wethouders de ChristenUnie straks extra mag leveren!
Maar eerst de verkiezingen. De ChristenUnie heeft een redelijk afgebakende achterban maar ook wij moeten echt ons best doen om stemmen te winnen. En wat moet daarvoor toch veel gebeuren! Naast het gewone politieke werk dat gewoon doorgaat (of in mijn geval: het voorbereiden daarop, door flink inlezen en bijwonen van allerlei vergaderingen) zijn er allerlei ledenbijeenkomsten, fora (soms meerdere op één dag), moet er gefolderd worden, advertenties geregeld, opinieartikelen geschreven in de plaatselijke krant, interviews worden afgegeven en oh ja, vooral niet vergeten alle vrienden en kennissen nog eens te contacten (niet vergeten te stemmen he?? Ik sta ook op de lijst!). In feite hetzelfde gevoel als je kerstkaarten gaat schrijven: iedereen in zeer korte tijd. Normaal spreek je iedereen regelmatig - waarbij de frequentie per persoon verschilt - maar nu bedenk je je steeds: oh ja die moet ik deze week ook nog maar even bellen.
En toch... het is de moeite waard. Het kan net die ene stem opleveren die ons een extra zetel bezorgt. En minstens even belangrijk: ineens besef je dat je iemand hebt gesproken die je eigenlijk, als je eerlijk bent, veel te lang niet meer had gesproken. Alleen al om deze reden waren de afgelopen weken voor mij echt heel goed. We leven ook in zo´n gehaaste maatschappij (overigens is de verkiezingstijd daar ook een goed voorbeeld van...). Ook ik ga er als christen veel te veel in mee. Nu maar hopen dat er door dualisme echt meer tijd over blijft voor politici om ook voldoende contact te houden met de achterban en natuurlijk familie en vrienden...
Ondanks de splagaat waar je soms tijdens de campagne in zit is mijn conclusie dus toch dat het gewoon leuk is. En heel leerzaam natuurlijk. Ik had alleen niet verwacht dat het zo intensief zou zijn. Wat dat betreft ben ik blij als de verkiezingen weer achter de rug zijn. Als ik zie hoe veel energie gemeenteraadsverkiezingen al kosten dan heb ik diep respect voor de kamerleden die eigenlijk vanaf januari al op stoom aan het komen zijn voor de campagne voor 15 mei aanstaande... Die zijn nog maar net begonnen! Eigenlijk verwachten we veel te veel van politici en de pers zit dat nog eens extra op te stoken. Wordt het niet eens tijd om afspraken te maken over de tijdsduur van verkiezingscampagnes? Ach, ik moet ook niet zo zeuren. Gewoon mijn best doen, meer niet en we zullen wel zien op 6 maart. Uiteindelijk bepaal jij/u, de kiezer, wie er in de raden zullen komen. Ik wens iedereen die bezig is met de verkiezingscampagne in ieder geval de komende tijd veel succes!
Frank Visser
uit: Ebate, Christelijk Politiek E-zine, jaargang 3, nummer 2, 23 februari 2002.
Je doet het als partij denk ik gewoon het beste als je jezelf blijft, luistert en vooral je niet ineens anders gaat gedragen als de afgelopen vier jaar. De kiezer prikt daar echt doorheen. Wat dat betreft ben ik blij dat ik bij de ChristenUnie zit. Gewoon één basis: duidelijk, eerlijk en echt. Ik merk dat ook de andere partijen daar echt respect voor hebben. Ze zien ons steeds meer ook als potentiele kandidaat voor het college. Wie weet hoeveel wethouders de ChristenUnie straks extra mag leveren!
Maar eerst de verkiezingen. De ChristenUnie heeft een redelijk afgebakende achterban maar ook wij moeten echt ons best doen om stemmen te winnen. En wat moet daarvoor toch veel gebeuren! Naast het gewone politieke werk dat gewoon doorgaat (of in mijn geval: het voorbereiden daarop, door flink inlezen en bijwonen van allerlei vergaderingen) zijn er allerlei ledenbijeenkomsten, fora (soms meerdere op één dag), moet er gefolderd worden, advertenties geregeld, opinieartikelen geschreven in de plaatselijke krant, interviews worden afgegeven en oh ja, vooral niet vergeten alle vrienden en kennissen nog eens te contacten (niet vergeten te stemmen he?? Ik sta ook op de lijst!). In feite hetzelfde gevoel als je kerstkaarten gaat schrijven: iedereen in zeer korte tijd. Normaal spreek je iedereen regelmatig - waarbij de frequentie per persoon verschilt - maar nu bedenk je je steeds: oh ja die moet ik deze week ook nog maar even bellen.
En toch... het is de moeite waard. Het kan net die ene stem opleveren die ons een extra zetel bezorgt. En minstens even belangrijk: ineens besef je dat je iemand hebt gesproken die je eigenlijk, als je eerlijk bent, veel te lang niet meer had gesproken. Alleen al om deze reden waren de afgelopen weken voor mij echt heel goed. We leven ook in zo´n gehaaste maatschappij (overigens is de verkiezingstijd daar ook een goed voorbeeld van...). Ook ik ga er als christen veel te veel in mee. Nu maar hopen dat er door dualisme echt meer tijd over blijft voor politici om ook voldoende contact te houden met de achterban en natuurlijk familie en vrienden...
Ondanks de splagaat waar je soms tijdens de campagne in zit is mijn conclusie dus toch dat het gewoon leuk is. En heel leerzaam natuurlijk. Ik had alleen niet verwacht dat het zo intensief zou zijn. Wat dat betreft ben ik blij als de verkiezingen weer achter de rug zijn. Als ik zie hoe veel energie gemeenteraadsverkiezingen al kosten dan heb ik diep respect voor de kamerleden die eigenlijk vanaf januari al op stoom aan het komen zijn voor de campagne voor 15 mei aanstaande... Die zijn nog maar net begonnen! Eigenlijk verwachten we veel te veel van politici en de pers zit dat nog eens extra op te stoken. Wordt het niet eens tijd om afspraken te maken over de tijdsduur van verkiezingscampagnes? Ach, ik moet ook niet zo zeuren. Gewoon mijn best doen, meer niet en we zullen wel zien op 6 maart. Uiteindelijk bepaal jij/u, de kiezer, wie er in de raden zullen komen. Ik wens iedereen die bezig is met de verkiezingscampagne in ieder geval de komende tijd veel succes!
Frank Visser
uit: Ebate, Christelijk Politiek E-zine, jaargang 3, nummer 2, 23 februari 2002.
