Voorzitter, de intenties van het stuk zijn goed maar ik vond het moeilijk leesbaar. Dat zit er vooral in dat beschrijvende teksten en concrete acties door elkaar heen staan. De acties zijn ook niet smart geformuleerd. Voorbeeld: “De gemeente Haarlem start een onderzoek waarbij er gekeken wordt naar de mogelijkheid om het huidige budgetbeheer uit te breiden”. Mooi, maar wanneer komt dat onderzoek?

Ik mis ook net als de Participatieraad Haarlem veel cijfers zoals nadere analyses van het aantal mensen in de intake, en het aantal recidieven. Het college antwoord dat cijfers in het jaarverslag komen. Dat vind ik echt te mager. We hebben meetbare indicatoren nodig en in een beleidsplan als dit hoort dus een analyse met een nulmeting! Hoe breed is bijvoorbeeld het bereik van preventie? We zoeken verbeteringen, begin daarvoor met monitoren, registreer bijvoorbeeld hoogte en duur van schuld op het moment van eerste contact en vergelijk dat volgend jaar!

Ik vind het sowieso jammer dat het college op lang niet alle punten van de participatieraad ingaat. Nog steeds blijft de vraag onbeantwoord: ‘Wat gebeurde er met de 362 Haarlemmers (van de 1115 meldingen in 2014) die een negatieve beschikking per post ontvingen?”

Verder is er deze week een heel kritisch rapport van de Nationale Ombudsman verschenen over de schulddienstverlening door gemeenten. Ik heb nog niet het hele rapport gelezen maar ik heb toch sterk de indruk dat een deel van de kritiek van de ombudsman ook op Haarlem slaat.

Eigenlijk is mijn verzoek aan de wethouder: ga het beleidsstuk nog eens goed leggen naast alle opmerkingen van de Participatieraad en de Ombudsman. Maak een duidelijke actielijst met deadlines en doelen. En voeg duidelijke indicatoren met een nulmeting toe zodat we over een paar jaar ook de voortgang kunnen zien.

Tenslotte heb ik nog opmerkingen over de doorlooptijd en de toegangsdrempels.

Kortere doorlooptijden is het doel en er wordt gekeken naar het werkproces, mooi maar het blijft erg vaag wat er precies gaat gebeuren. De nadruk ligt erg op de wettelijke termijn van 4 weken dat de gemeente het eerste gesprek moet voeren. Maar in 4 weken kan schuld al weer fors oplopen.

Natuurlijk is het een mooi initiatief om snel na de melding een groepsgesprek te organiseren. Maar het gaat er ook om wat er na dat groepsgesprek en na het intakegesprek gebeurt. Zo duurt het volgens de Ombudsman vaak te lang voordat er na het gesprek een beoordeling is. In het stuk lees ik niet hoe Haarlem op dit punt scoort.

De Ombudsman is net als de Participatieraad Haarlem erg kritisch over toegangsdrempels. Het beleidsstuk ademt de sfeer dat deze drempels weg moeten, maar hoe kan het dan dat er volgens de Participatieraad nog veel te veel afwijzingsgronden zijn en dat het college niet op deze opmerking ingaat behalve dan dat de afwijzingsgronden niet categoriaal zouden zijn. Hoe ruim is dat maatwerk? Ook als je maar één persoon maatwerk biedt ben je al niet meer categoriaal bezig, maar worden de meeste mensen dus wel zo behandeld. Ik wil dus meer inzicht wat de wethouder hier bedoeld. Wat vindt de wethouder er bijvoorbeeld van dat de Nationale Ombudsman stelt dat het aangaan van een nieuwe schuld of het niet geheel nakomen van een verplichting niet op voorhand een reden mag zijn om het traject te beëindigen? En hoe zit het met de afgewezen aanvragen wegens niet-saneerbare vorderingen bij het CJIB. In 2014 ging het om 227 aanvragen. Dit is zo’n grote groep, wat doen we daarmee?

De wethouder heeft toegezegd met een uitvoeringsplan te komen waarin de acties concreet worden gemaakt met meer smart monitoring.